ADHD Symptomen
ADHD Symptomen
Attention-Deficit Hyperactivity Disorder, dat in de volksmond bekend staat als ADHD, is een ontwikkelingsstoornis dat vooral voorkomt bij mensen onder de 19 jaar. Helaas kan deze stoornis niet genezen worden. Gekenmerkt door slechte impulscontrole, over ADHD wordt gezegd dat het zich ontwikkeld in de vroege kindertijd en het houdt aan tot in de volwassenheid.
Wat gemakkelijk te herkennen is bij mensen die ADHD hebben, is dat ze altijd op zoek zijn naar aandacht. Ook kunnen zij hun impulsen niet goed in de hand houden, in tegenstelling tot hoe andere mensen dit in bepaalde omstandigheden zouden doen. Mensen met ADHD bewegen en praten veelal onzorgvuldig en vaak worden zij gezien als mensen die doen zonder te denken.
ADHD bestaat in drie categorieën of types. Het eerste is de overwegend Onoplettende type, hierbij is het kind niet in staat op te letten. Het kind kan ook gedrag vertronen waarin hij taken niet afmaakt en aanwijzigen niet opvolgt, en gemakkelijk af te leiden is.
De tweede categorie of type is het overwegend Hyperactief-Impulsief type. Dit type wordt gekenmerkt door teveel friemelen of praten. Dit moet niet verward worden met een kind dat simpelweg erg praatgraag is. Een ander symptoom is dat het kind veel rent wanneer dit niet nodig is. Het is normaal dat kinderen veel rondrennen aangezien dit hoort bij de algemene speelsheid van kinderen, maar kinderen met ADHD vertonen dit gedrag in abnormale proporties en situaties. De derde classificatie is het Gecombineerde Type. Zoals afgeleid kan worden uit de naam, heeft het kind met dit type ADHD symptomen die men terugziet bij beide van de bovengenoemde vormen van ADHD.
Het is waar dat vrijwel alle kinderen graag de aandacht trekken. Dit is omdat zij graag opgemerkt willen worden. Kinderen met ADHD zijn echter anders, in de zin dat het gedrag dat zij vertonen niet klopt met hun leeftijd. Van kinderen wordt verwacht dat zij ontwikkelen, maar als dit gedrag het normale gedrag van het kind in de weg staat, in zoverre dat normale activiteiten hierdoor belemmerd worden, dan kan er worden gesteld dat het kind symptomen vertoont van ADHD.
De geschiedenis van ADHD dateert terug tot de mid 20e eeuw, toen men bepaalde karakteristieken bij mensen waarnamen die als mild abnormaal werden beschouwd. Dit werd toen als ‘minimal brain dysfunction’ bestempeld. Hippocrates heeft in zijn tijd ooit een aandoening beschreven waarbij de gedragspatronen sterk leken op wat wij vandaag ADHD noemen. Socrates schreef in dergelijke gevallen een bepaald dieet voor waarin hij bijvoorbeeld vis aanraadde in plaats van vlees.
In het begin van de 20e eeuw omschreef een Engelse kinderarts genaamd George Still een kenmerk van kinderen betreffende problemen in het gedrag waarvan hij veronderstelde dat deze genetisch van aard waren. Hij beweerde dat deze kinderen, die zo veel aandacht nodig hadden, te maken hadden met een geestelijke kwaal en dat het dus niet werd veroorzaakt door een slechte opvoeding.
In 1960 kwam de term ‘hyperactive child syndrome’ in gebruik. Destijds werd er vanuit gegaan dat het iets te maken had met een geestelijke achterstand. Vervolgens werd dit in 1966 na onderzoek veranderd in Minimal Brain Damage. Toen het DSM III uitkwam, werd de term Attention Deficit Disorder voor het eerst in gebruik genomen. Later werd het veranderd in Undifferentiated Deficit Disorder.
